รักที่ฉันให้ไปมันมีความหมาย มากพอรึเปล่า
แต่มันก็ต้องเศร้าเมื่อเธอไม่เอา จึงต้องคืนมา
ฝากแผลใจ เอาไว้นานแสนนาน
จึงต้องเก็บมัน หอบรักฝังใจลงดิน
ถ้าเปรียบตัวฉันเหมือนดั่งสุวรรณมัจฉา
ที่รอหนุมาน เดินตามพระรามไปแสนไกล
ทิ้งให้เราเก้อหา ทิ้งน้ำตาเศร้าเฝ้าใจ
เหตุไฉนใยหนอไม่หวนกลับมา
รักเท่าไรก็ไร้ค่า เสียน้ำตามากเท่าไร
เคยรู้ไหม ว่าใครนั้นเฝ้ารอคอย
ขอแค่เพียงเธอหันมา
ก่อนจากลาไปไกลแสนไกล
สักครั้งได้ไหม หรือเธอหมดใจก็พูดมา
ถ้าเปรียบตัวฉันเหมือนดั่งสุวรรณมัจฉา
ที่รอหนุมาน เดินตามพระรามไปแสนไกล
ทิ้งให้เราเก้อหา ทิ้งน้ำตาเศร้าเฝ้าใจ
เหตุไฉนใยหนอไม่หวนกลับมา
ความรักของฉัน เปรียบดังภูผา
เธอลืมสัญญา ความรักที่ให้กันไว้
เธอบอกว่ารัก ฝังใจเอาไว้
รักมากเท่าไร แต่สุดท้ายก็ต้องจากลา
สุวรรณมัจฉานอนจมน้ำตา
ด้วยความเศร้า..เอย